عشق افلاکی { مثنوی غزل }

دوستان و سروران ارجمند توجّه داشته باشند که آنچه در این مثنوی غزل اتفاق افتاده است در ادبیات عرب رایج و متداول است ــ چون عرب ها « بیت » را واحد سنجش وزنِ سروده می دانند نه مصرع را ــ امّا در شعر فارسی جز به تفنّن این کار از شاعری سر نمی زند . این مثنوی غزل را از این جهت  در این دفتر شعر قرار دادم تا ضمن اینکه از نظرات سودمند دوستان گرامی بهره مند خواهم شد ، مدیریت محترم فنّی سایت نیز عناوین « مثنوی غزل » و « غزل مثنوی » و « مثنوی غزل نیمائی» !!! را نیز به قسمت « نوع شعر » بیفزاید .

آه ، ای راز نهـــــــان گـــــریـــــه هـا
ای نهـــــان انـدر عیـــان گــــــریه ها

قامــــت از اندوه تــو خـَـــم می خورد
واحه ی قلــــب مـــــرا غـم می خورد

هیـــچ کس مثــل تو حوری وش نبود
از فــراقـــــش در دلــــم آتــــش نبود

جـــــذب چشـــــم تو اقاقـــی ها شدند
فانـــــی عشــــق تو باقـــــی ها شدند

حاصـــــل یـــــک آه تجـــــریـدی منم
سالـــــک یــــک راه تجــــریـدی منم

سرمه بی شک سوده ی غم بوده است
تار و پـــــود حُــــزن آدم بــــوده است

دل پریشــــی هـــا گناه چشــــم توست
دل همیــــشه ســــربراه چشــم توست

بـــــذر آدم را خــــدا وقتـــی که کِشت
طینــــت مـــــا را خـــدا وقتی سرشت

ساخت معجونی زروح خویش و خاک
داد ترکیبیـــــش از زیبـــــا و زشــــت

با خودش می گفت ک : این اعجوبه با
عشـــق تنــــها راه یابـــــد در بهشـت

دوزخـــی خواهـــــد شد این بالاختیـار
کج نهـــد گــــر در بنای خویش خِشت

مثنـــوی مــــــن غـــــزل آلـــــود شد
مسجـــدم را بــــاز می بینـــــم کُنِشت

طبع شعر من اگر جُــم مـــی خـــورد
مــــوج غــــم در دل تلاطم می خورد

سینــه خیـــــزی هـــــای آهم را ببین
جان ستــیزی هـــــای آهـــــم را ببین

دل درون سیــنـــــه شــد آتشفــــشان
قطــره ی آبی بـــــر این آتش ، فشان

دختــــر رَز را بــگـــــو دُردانـــــه ای
از خُـــــم مـــی ده مـــــرا پیمانـــه ای

خـــمّ می ، می جـــوشد این دل خمّ می
خون خــــود می نوشـد این دل خمّ می

باز زد ایـــــن مثنـــــوی ســـــاز غزل
وه غـــــزل زیباســـــت در بحـــر رمل

چون که یاد از ساغـــر و خُم می شود
در غـــــزل این مثـــــنوی گم می شود

ای خُم ای خُم ای خُم ای خُــم ای خُم ای
ای تنـــــت باقـــــی و جــــانت پر زمی

ای خُم ای خُم ای خُم ای خُم ای خُم ای
کو؟ کجا ؟ کی دیده ماننـــــد تو ؟ کی ؟

ای خُم ای خُم ای خُم ای خُم ای خُم ای
هیــــچ بی تــو می توان ره کرد طی ؟

ای خُم ای خُم ای خُم ای خُم ای خُم ای
بـــــا تو بـــــر اسرار حق بردنـــــد پی

ای خُم ای خُم ای خُم ای خُم ای خُم ای
هیــچ دانی قیمـــــتت چند است ؟ هی ؟

ای خُم ای خُم ای خُم ای خُم ای خُم ای
ای  به قیمــــت بر تر از صد ملک ری

ای خُم ای خُم ای خُم ای خُم ای خُم ای
آنچنـان کـــه بســـــت بر یوســف زُلیـ

ــخا ، ببستم من  بـــه تو دل  تا ابــــد
تا ابـــــد دل بـر تو خواهم بست  و نی

ای خُم ای خُم ای خُم ای خُم ای خُم ای
هر که از نـــوش تو گردد مست ، وی

یک شبه پیمـــــاید اوصـــــد ساله راه
آصـــــف  بـــــن بــرخـــــیای  آن سُلیـ

ــمان شـــود کــــو تخت بلقیسی به طـُر
فـَـةُ العینی !!! بـِکَـند از بیـخ و پـی!!!

ای خُم ای خُم ای خُم ای خُم ای خُم ای
تــــو همـــــانی نیستــــی کز تو خـُمیــ

ـــنی و صدها همچون او سرمست شد
باده پیمود از تـــــو و خـــود هست شد

خـُـمّ می با مـــــن بگـــــو از تاکیـــان
فاش کـــــن اســـــرار جــــان افلاکیان

در زمیــــن هـــــرگــز اگــر تاکی نبود
سینــــه ، چــاک از عشق افلاکی نبود

بر روانـــــم یافت استیـــــلا عطـــــش
بی تـــو ، جانم ،  سـر نماند بر تنش

بی تـــو ای خُم نیــم بـِسمل می شویم
همچـــو روز اوّلیــــن گِــل می شویم

بی تو تنگــــی می کنــــد بر من نفس
با تو جـــــان مـــــن گریزد از قفـــس

ای تــــو سرمســـت از لب بنت العنب
ره نیــــابد با تـــــو در جـــانـــــم تعب

آه ، ای راز نهــــــــان گـــــریـــــه هـا
ای نهـــــان انـدر عیــــان گــــــریه ها